Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα λέει ένας στίχος απο παλιό τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου. Φαίνεται ότι πλέον αυτό δεν έχει και τόση απήχηση πλέον στον κόσμο μας, στον φίλαθλο κόσμο του ΑΠΟΕΛ…
Έχουμε καταντήσει να πηγαίνουμε στο γήπεδο και να ψάχνουμε τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ. Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε στα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας μας τους πιστούς 5-6 χιλιάδες. Στα δε Ευρωπαϊκά τώρα που είμαστε στο Europa League στις πολύ καλές μας να έχουμε το πολύ 14 χιλιάδες. Είναι πραγματικά αστείο να έχουν καταντήσει οι περισσότεροι απο εμάς οπαδοί του καναπέ και να θυμόμαστε ότι είμαστε ΑΠΟΕΛ μόνο στα ντέρμπυ και στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια της ομάδας μας. Καμιά φορά σκέφτομαι αν όλο αυτό είναι καλό η κακό. Είναι όμως πολύ λυπηρό πραγματικά να αντιλαμβάνεται κάποιος το πόσο αστείο έχει καταντήσει αυτό. Μερικοί λένε μετά απο την παρουσιά μας στους 8 της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης δεν έχει καλύτερο να πετύχει ο ΑΠΟΕΛ. Αυτό που το βασίζουν μερικοί δεν κατάλαβα. Δηλαδή ένας οπαδός σταματά να πηγαίνει στο γήπεδο γιατί έζησε αυτές τις υπέροχες στιγμές; Αφήνει την ομάδα μόνη στο οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι γιατί δεν είναι αντίπαλος η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα; Αν είναι δυνατόν.
ΑΠΟΕΛίστας δεν είσαι μόνο στο ντέρμπυ με τους χόχους που θα σκοτωθείς για να βρείς ένα εισιτήριο ή με τους μαθητές ή ακόμα και στα Ευρωπαϊκά. ΑΠΟΕΛίστας είσαι και στα πιο πάνω παιχνίδια αλλά περισσότερο στα παιχνίδια που παίζεις σε χάλια γήπεδα, με μικρές ομάδες όταν βρέχει ή όταν έχει κρύο και θα ακολουθήσεις την αρρώστια σου ακόμα και στην άλλη άκρη της Κύπρου. Γιατί απλά γουστάρεις και αγαπάς τον ΑΠΟΕΛ και όχι για να πείς οτι πήγα να δώ την τάδε ομάδα. ΓΙΑ ΕΜΑΣ, τους πιστούς προσκυνητές της ιδέας του ΑΠΟΕΛισμού, δεν υπάρχουν άλλες ομάδες παρά μόνο το ΑΠΟΕΛ μας.
Βλέπωντας την εικόνα της νότιας στον αγώνα της ομάδας μας με τον Αστέρα Τρίπολης όπου τα παιδιά του ΠανΣυΦι δούλεψαν πιστά για ακόμα μια φορά να βγεί το choreo και όλοι μας να φωνάζουμε να έρθει ο κόσμος να καλυψει τα κενά για να βγεί το choreo, απλά ασυναίσθητα ήρθε στο μυαλό μου το παιχνίδι με την Ρεάλ όπου εκεί ακόμα και η κουτσή Μαρία πάλευε για ένα εισιτήριο. Tόσος πολλής κόσμος περίμενε απο τα χαράματα στο ΓΣΠ για να πάρει ένα εισιτήριο. Εκείνο τον αγώνα όλοι θυμήθηκαν οτι είναι ΑΠΟΕΛ η ομάδα μας και όλοι θέλαν να έρθουν στο γήπεδο να δούν το ΑΠΟΕΛ όμως, τι συμπτωση που πολλοί ήθελαν μια φωτογραφία του Ρονάλτο και του Μπενζεμα.
Το τραγικότατο απο όλα αυτά είναι ο παλμός. Βλέπεις ένα γήπεδο με κόσμο και ακούς το πολύ 300 άτομα να φωνάζουν και να τραγουδούν συνθήματα και κατα διαστήματα να έχουμε ξέσπασμα απο τις άλλες κερκίδες. Αυτό δεν είναι αρκετό. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ δεν είναι ΟΥΤΕ τα παιδιά της νότιας ούτε της ανατολικής αλλα ούτε της δυτικής, γιατί δεν χωρίζονται σε κερκίδες. Τα παιδιά στην κερκίδα είμαστε όλοι εμείς που κάθε βδομάδα είμαστε δίπλα στην αρρώστια μας σε χιόνια και βροχές ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ! Απο Λευκωσία, μέχρι Παραλίμνι μέχρι Πάφο είμαστε πάντα εκεί. Ας δώσουμε λοιπόν οτι έχουμε και δεν έχουμε για να στηρίξουμε το πάθος μας, την αρρώστια μας…
ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ…ΑΠΟΕΛΙΣΤΑΣ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ…ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΑΙ!