Δυστυχώς η ομάδα μας κάθε χρόνο, έχει την ατυχία να αγωνίζεται σε κάποια παιχνίδια είτε κεκλισμένων των θυρών, είτε με τιμωρημένη την Νότια. Αυτό, όσο και εάν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, στοιχίζει στην ομάδα μας πάρα πολύ, όχι οικονομικά αλλά αγωνιστικά. Εάν παρατηρήσουμε σε πόσα κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδια η ομάδα μας κέρδισε, αυτά θα είναι ελάχιστα. Εγώ το μόνο που θυμούμαι, είναι το τέρμα του Μοραις στο τελευταίο λεπτό με τον Απόλλωνα.
Αυτό έπαθε και εχθές η ομάδας μας. Σε ένα γήπεδο άδειο, χωρίς την ένταση του κόσμου, χωρίς τραγούδια και συνθήματα, παίχτηκε ένα παιχνίδι ανιαρό και ο μικρός αντίπαλος μας, το εκμεταλλεύτηκε και μας έκανε την ζημιά. Εκεί που έπρεπε ο κόσμος, να ξεσηκώσει το γήπεδο και τους ποδοσφαιριστές μας, είμασταν απών.
Οι ποδοσφαιριστές του ΑΠΟΕΛ, έμαθαν να παίζουν σε ένα γήπεδο ζωντανό, γεμάτο από κόσμο, να τους κρατά στην πρίζα και να ζαλίζει τον αντίπαλο. Με τον υπέροχο κόσμο του, ο ΑΠΟΕΛ, λύγησε μεγαθήρια και πήραμε σπουδαίες νίκες που γραφτήκαν με χρυσά γράμματα στην ατέλειωτη ιστορία μας.
Σίγουρα, οι ήττες είναι μέρος τους παιχνιδιού, αλλά όχι να έρχονται με αυτό τον τρόπο. Να μην είμαστε εμείς οι υπαίτιοι γι’ αυτές τις ήττες, γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, εμείς έχουμε το περισσότερο μέρος της ευθύνης, για τέτοιου είδους αποτυχίες και όχι οι ποδοσφαιριστές μας. Εμείς έπρεπε να είμασταν παρών, να τους δίνουμε δύναμη και να λιώνουμε τον κάθε αντίπαλο μας.
Ευχόμαστε αυτά τα ήδη τιμωρημένα παιχνίδια που έχουμε να είναι τα τελευταία και από εδώ και πέρα, να είμαστε πάντα δίπλα στην ομάδα μας. Να μην αφήσουμε κανένα πικραμμενο να παίρνει την χαρά της νίκης, απέναντι στην ομάδα μας. Μόνο την πικρή ανάμνηση μας, να θυμούνται πάντα και να κλαίνε.
ΑΠΟΕΛ ΘΡΥΛΟΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Hitman