Και εν τέλει, ο κύριος Ντενίζ Αϊτεκίν (Deniz Aytekin), ο διαιτητής του αγώνα Μπαρτσελώνα – ΑΠΟΕΛ σφυρίζει την λήξη της αναμέτρησης. Κοιτάω για λίγο ακόμα την μαγική εικόνα στον τηλεοπτικό μου δέκτη (οι δικοί μας να αλλήλο-χαιρετίζονται με κάτι αστέρες του ποδοσφαίρου) και αφού δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω σε αυτό τον ιστορικό αγώνα της ομάδας μου, προσπαθώ να κλέψω λίγη πραγματικότητα από το μπροστινό μου κουτί.
Είμαι σκεφτικός και απορημένος για το πώς πρέπει να αντιδράσω μετά από τέτοια συγκλονιστική εμφάνιση. Ξανακοιτάω στην οθόνη και προσπαθώ να καταλάβω εάν οι παιχταράδες μας νιώθουν ικανοποιημένοι με την συνολική τους απόδοσή ή εάν νιώθουν παραπονεμένοι από το τελικό αποτέλεσμα. Τότε ξανασκέφτομαι και με ρωτάω, ‘πως πρέπει να νιώσω ρε παιδί μου’.
Ε δεν γίνεται ρε ΑΠΟΕΛάρα μου να μου βάζεις πάντα τέτοια δύσκολα. Ακόμα δεν έχω σταματήσει να πανηγυρίζω την πρόκριση μας για 1η και για 2η φορά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λινκ, δεν έχω προλάβει να χορτάσω την πρόκριση μας επί της Λυόν στους 8, δεν έχει στεγνώσει η υγρασία στα μαλλιά μου από το παιχνίδι Ρέαλ Μαδρίτης – ΑΠΟΕΛ. Τώρα και πάλι μου ανοίγεις την όρεξη να θέλω και άλλα τέτοια… και τότε το αποφάσισα. ‘Θέλω πρόκριση’, το αξίζετε, ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!
Το ΠΑΛΙΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ